Της Ζωής Χειμωνίδου

Η κριτική από τον καναπέ είναι πολύ εύκολη και τείνει μάλιστα να… αναδειχθεί σε «εθνικό σπορ».
Διαπιστώνω το τελευταίο διάστημα μία προσπάθεια υποβάθμισης και ίσως ευτελισμού, των πολύτιμων υπηρεσιών που προσφέρουν οι καθαριστές και καθαρίστριες του Γενικού Νοσοκομείου Σερρών.

Διευκρινίζω πως ούτε ένα μέλος της οικογένειάς μου απασχολείται στον συγκεκριμένο τομέα και φυσικά δεν έχω καμία πρόθεση να αναλάβω το ρόλο του «συνηγόρου υπεράσπισης».

Απλά μ’ αρέσουν τα «σύκα- σύκα και η σκάφη- σκάφη».

Με αφορμή το αίτημά τους για αλλαγή των συμβάσεών τους σε 8ωρες από 4ωρες, θέλησα να ενημερωθώ για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζεται αυτός ο κλάδος, που πολλές φορές είναι παραμελημένος, παρεξηγημένος και από τον οποίο έχουμε πολλές απαιτήσεις.

Το ξέρατε ότι οι καθαριστές-στριες έχουν 4ωρη σύμβαση, απασχολούνταν 8ωρο και αποζημιώνονταν με μόλις 1,5 ευρώ την ώρα την υπερωρία, τη στιγμή που στον ιδιωτικό τομέα η αποζημίωση είναι 3,5 ευρώ;

Το ξέρατε ότι πλέον έχουν απαγορευτεί οι υπερωρίες, με αποτέλεσμα μόλις 1 άτομο να είναι υπεύθυνο για τον καθαρισμό ΟΛΟΥ του νοσοκομείου, μέσα σε 4 ώρες;

(Για να καθαρίσω το 60 τ.μ. σπίτι μου, χρειάζομαι περίπου 1,5 ώρα μόνο για σκούπισμα και σφουγγάρισμα και σκιάχτηκα όταν σκέφτηκα ότι θα έπρεπε σε 4 ώρες να καθαρίσω ένα αχανές κτίριο, όπως είναι το νοσοκομείο)

Σε αυτές τις περιπτώσεις, καλό θα είναι να μην κοιτάμε το «δέντρο», αλλά το «δάσος».

Συνθήκες αντίξοες και επικίνδυνες και να έχεις και του καθενός το… χαβά και να είσαι ο «εύκολος στόχος» σε κάθε λογής δήθεν «εποικοδομητική κριτική» ή γκρίνιες ή παράπονα.

Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι η «στοχοποίηση» των καθαριστών-στριων γίνεται «εκ του πονηρού» και με απώτερο στόχο την επαναφορά ιδιωτικών συνεργείων καθαρισμού.

Θέλω να πιστεύω, ως καλοπροαίρετη, ότι η «στοχοποίηση» του κλάδου δεν συμπίπτει με την κατάθεση του αιτήματός τους για την αύξηση των ωρών εργασίας.

Και για όλους εμάς, που απλά καθόμαστε στον καναπέ μας, από το ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού μας, υπάρχει μόνο μια ερώτηση: «τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση τους; Θα τα έβγαζα άραγε πέρα;».